51. Άνευ Φθοράς - Αστεία για να κλαις όταν είσαι χαρούμενος

 Αστείοι αστοί
και
γελοίοι γελωτοποιοί
τριγυρνούν πέρα δώθε
στις ασφυκτικές λεωφόρους
της Απεραντοσύνης
χωρίς ίχνος σεροτονίνης
Άλλοτε περιθωριακοί
κι' άλλοτε
περιφερειακοί
Τη μέρα
καταστροφολογικοί
και τη νύχτα
καταστροφικοί
Σουλατσάρουν στα πεζοδρόμια
της εντροπίας
γυμνοί
από σώμα
αλλά γεμάτοι 
ηδονή
Ρομαντικοί πότες
κι' όχι ιππότες
κολλάνε αφροδισιακά
με καπότες
και δεν ολοκληρώνουν
ποτέ
για να μην βαρεθούν
Αστοί
χωρίς αστικά κατάλοιπα
Γελωτοποιοί
με δάκρυα στα μάτια
διαρρηγνύουν τα ιμμάτια
-μάταια-
έχοντας πλήρη συνείδηση
της ασημαντότητας
του
Σύμπαντος
Δεν περιμένουν καρτερικά
τον θάνατο
τον αναζητούν
μέσω της τέχνης
και
της μέθης
και αγνωνίζονται
πολύμορφα
πολύχρωμα
για τα καλύτερα
που δεν ήρθαν
δεν έρχονται
και -ίσως-
δεν θα έρθουν ποτέ.
Οψόμεθα!