45. Άνευ Φθοράς - Δι.υποκείμενο

 

Περπατούσα χωρίς πόδια
στον δρόμο
Κρύωνα
και οι κάλτσες μου ήταν αρκετά λεπτές
για να με προστατέψουν
από την αποπνικτική ψύχρα
Η αίσθηση του κρύου και της ζέστης
αναμειγνύονται
με λίγο χρόνο και πολύ χώρο
και δημιουργούν παραισθήσεις
Πάλι καλά υπάρχουν κι’ άλλες αισθήσεις
-όπως η αίθηση του ανολοκλήρωτου-
που αναμειγνύονται
με πολύ χρόνο και λίγο χώρο
και δημιουργούν ψευδαισθήσεις
Άγγιζα αντικείμενα χωρίς χέρια
αλλά φορώντας πάντα γάντια
-για να μην αφήσω δακτυλικά αποτυπώματα-
και υποκείμενα χωρίς γάντια
αλλα φορώντας συνήθως χέρια
-για να αφήσω το DNA της μοναξιάς μου-
Έπαιρνα βαθιές ανάσες
την ώρα  που τα πνευμόνια μου κολυμπούσαν
στην ρηχότητα της υγρής σου ηδονής
Φίλαγα με την γλώσσα
και έγλειφα με τα χείλια
μέχρι που στέρεψα από σώμα
Τουλάχιστον μου έμειναν αρκετά ρούχα
τα οποία μέχρι και τώρα που
σιωπώ
σκεπάζουν
σαν σάβανα
το ντυμένο μου τίποτα
Κοίταζα χωρίς μάτια
αλλά φορώντας φακούς επαφής
το σκοτάδι από μακριά
εφόσον από κοντά με τύφλωνε
ενώ έψαχνα για μια
αόριστη επαφή
Έγραφα ποιήματα
φωνάζοντας :
“Θάνατος στους ποιητές!”*
και καταλήγοντας στο συμπέρασμα
ότι ένα υγιές μίσος
είναι καλύτερο
από μία άρρωστη αγάπη.

 

*στίχος από Όρα Μηδέν