42. Sunject - Οι σχοινοβάτες

 { ΜΕΡΟΣ Α }

Τελευταία μέρα της περιοδείας σήμερα

Μόνος στο μικρο μου καμαρίνι

Πείτε στον γιατρό ότι τα χάπια ούτε σήμερα με πιάσανε

Όλα γύρω μου κυλάνε τόσο ήρεμα

Όσο με χαϊδεύει στοργικά ο χρόνος

Αύριο ο θίασος μας κλείνει οριστικά

Αφού τους τελευταίους μήνες τα εισιτήρια που κόβουμε είναι ελάχιστα

Φαντάζομαι κανείς δεν ενδιαφέρεται πλέον να δει πολύχρωμους κλόουν

να καβαλάνε μεθυσμένους ελέφαντες

που προσπαθούν να ισορροπήσουν σε ρόδες ποδηλάτου

Οπότε...

Λουκέτο!

Αυτή δεν το έχει πάρει καθόλου ψύχραιμα

Αυτή...

Η παρτενέρ μου

Που με συνοδεύει απ'την αρχή πάνω στο συρματόσχοινο

Εδώ και χρόνια είμαι τσιμπημένος μαζί της χωρίς να έχω καταφέρει ωστόσο

ποτέ να βρω το θάρρος να της το εκφράσω

Και οι 2 μας σχοινοβάτες

Καλλιτέχνες του περιθωρίου

Που με τσαχπινιά ξεγελάμε τον θάνατο

Χορεύοντας με σκιές και ακροβατώντας πάνω απ΄ το παράλογο

Παίρνοντας και οι 2 μας όρκο

Πως ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσουμε δίχτυ  ασφαλείας

θα διατηρήσουμε την τέχνη μας όπως έχει

Αγνή!

Και η τέχνη μας έχει ανάγκη από τον κίνδυνο του θανάτου για να συνεχίσει να θεωρείτε αγνή

Αυτός ο αφιλόξενος κίνδυνος είναι και που δεν αφήνει ποτέ το ταλέντο να μετατραπεί σε κατάρα

Από αύριο όμως όλα αυτά τέλος

Από αύριο ο θίασος/το σπίτι μας κλείνει

Από αύριο άραγε να την ξαναδώ?

Να πάει στο διάολο όλο το τσίρκο αρκεί να την ξαναδώ!

Δεν το έχει πάρει καθόλου καλά και αυτό με ανησυχεί

Η πόρτα χτυπάει!

Είναι εκείνη!!

{ ΜΕΡΟΣ B }

''Έτοιμος?Σε λίγο βγαίνουμε'' μου λέει χωρίς καν να με κοιτάξει

Μα τι στο διάολο έχει πάθει?

Πάντοτε ήταν χαρούμενη και ευδιάθετη

Έτσι την γνώρισα και έτσι την ερωτεύτηκα

Και πλέον δεν μπορώ καν να την αναγνωρίσω

Κάτι έχει αλλάξει μέσα της από τότε που μάθαμε ότι ο θίασος κλείνει

''Ναι'' απαντάω καταφατικά ''Πάμε''

Περάσαμε απ’ τα παρασκήνια στην πίστα

Στην ατμόσφαιρα επικρατούσε μια μυρωδιά απελπισίας και νικοτίνης

Καθόλη την διαδρομή ήμουν συνεχώς από πίσω της

Σιωπηλός και σκεπτόμενος

Αύριο όλα τελειώνουν

Τελευταία φορά που θα χορέψουμε μαζί πάνω στο συρματόσχοινο

Τελευταία φόρα που θα την σηκώσω ψηλά στα χέρια μου προκαλώντας τον ενθουσιασμό του κοινού

Γαμώτο δεν μπορεί όντως αυτή να είναι η τελευταία φορά

Φτάσαμε πίσω απ’ την σκηνή

Και ενώ ο παρουσιαστής κάνει της απαραίτητες συστάσεις για να μας ετοιμάσει το έδαφος

Η αυλαία ανοίγει

Ανεβαίνουμε πάνω στο συρματόσχοινο όσο το κοινό μας υποδεχόταν με χειροκροτήματα και επιφωνήματα

Κανένα άγχος

Αλίμονο

Ήμασταν και οι 2 οι καλύτεροι σε αυτό

Την χορογραφία την γνωρίζαμε απέξω και ανακατωτά

Αληθινοί επαγγελματίες

Πάντοτε είχαμε τρομερή χημεία οι 2 μας εκεί πάνω

Επί μισή ώρα χορεύαμε δίχως αύριο

Δίναμε τον καλύτερο μας εαυτό

Και το ευχαριστιόμουν όσο κάθε άλλη φορά

Το κοινό είχε πραγματικά ενθουσιαστεί

Ώσπου έφτασε η ώρα να κλείσουμε το νούμερο μας

Με το τελευταίο μας ακροβατικό

Εγώ θα πήγαινα στην άκρη του συρματόσχοινου

Εκείνη θα έτρεχε πάνω μου,θα την έπιανα με τα χέρια μου

και με μια κίνηση θα την σήκωνα ψηλά πάνω απ’ το κεφάλι μου

Και έτσι η αυλαία θα έπεφτε

Παιχνιδάκι

Έτσι λοιπόν πάω στην άκρη του σκοινιού

Και αυτή αρχίζει να τρέχει κατά πάνω μου

Ώσπου φτάνοντας κάπου στην μέση

σταματάει..

Απλά σταματάει

Καθόταν ακίνητη και απλά με κοιτούσε

Το κοινό όσο και εγώ απορήσαμε

Τις έκανα διάφορα νεύματα με τα χέρια μου προσπαθώντας να πάρω κάποια αντίδραση

Τίποτα

 Απλά καθόταν ήρεμη και με κοιτούσε

Άρχισα να προχωράω με αργά βήματα ώσπου έφτασα κοντά της

Αυτή έβγαλε την μάσκα της

Και την άφησε απλά να πέσει προς το κοινό

Τότε ήταν που είδα τα μάτια της να είναι πνιγμένα με δάκρυα

''Ξέρεις?'' μου λέει

''Χθες νομίζω πως άκουσα τον Θεό να κλαίει''

''Δηλαδή.. Πρέπει να ήταν ο Θεός''

{ ΜΕΡΟΣ Γ }

(Και έτσι οι 2 σχοινοβάτες βρισκόντουσαν πάνω στην μέση του συρματόσχοινου

 Όσο το κοινό από κάτω προσπαθούσε να καταλάβει το τι ακριβώς συνέβαινε)

''Οπότε αυτό ήταν? Όλα τελειώνουν?

 Αυτή η ιστορία άραγε θα γράψει τίποτα για εμάς?''

''Μα τι έχεις πάθει?'' την ρωτάω

Αυτή έσκασε ένα μικρό γελάκι και κοιτώντας κάτω μου λέει

''Ξέρεις..Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω αυτούς που λένε ότι έχουν υψοφοβία

  Πάντα έβλεπα το κενό ως ακόμα μια ψευδαίσθηση

  Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συμπεριφέρεσαι σε αυτό

  Έτσι όπως ακριβώς συμπεριφέρεσαι και στον υπόλοιπο κόσμο

  Να το αγνοείς!

  Να αγνοείς επιδεικτικά τελείως την ύπαρξη του''

Εκείνη την στιγμή με έπιασε κάτι που είχε χρόνια να με πιάσει

Με έπιασε άγχος

Ωμό καταραμένο άγχος

Και αυτό είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης κάθε σχοινοβάτη

Πρέπει πάντα να διατηρείς την ψυχραιμία σου

Να βάζεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση απόλυτης ηρεμίας και γαλήνης

''Να σου πω'' της λέω με τρεμάμενη φωνή

''Πάμε απλά να κατέβουμε κάτω?

 Αρχίζω να ανησυχώ και μαζί με εμένα ανησυχεί και το κοινό''

''Το κοινό?'' ρώτησε περιφρονητικά

''Το κοινό ποτέ δεν ανησυχεί!

  Γι αυτούς όλα είναι ένα θέαμα!

  Και εμείς είμαστε απλά εν δυνάμει θύματα!

  Οι αναλώσιμοι του τσίρκου!

  Ένας γαμημένος ζωολογικός κήπος με ανθρώπους!

  Ανησυχεί??Το κοινό???

  Το κοινό θέλει αίμα!

  Διψάει για αίμα!

  Θέλουν να δουν απλά κάτι που θα τους συνεπάρει και ταυτόχρονα θα τους ταράξει!

  Για να ξεφύγουν λίγο απτής μίζερες ζωές τους!

  Θέλουν άλλη μια πικάντικη ιστορία

  Για να έχουν να την λένε στο ηλίθιο κοινωνικό τους κύκλο

  Μα καλά δεν βλέπεις τον οίκτο στο πρόσωπο τους?

  Πως μπορείς να μην το βλέπεις?

  Μην αυταπατάσαι λοιπόν

  Γι αυτούς πάντα θα είμαστε ένα λάθος

  Ένα κακόγουστο αστείο των λατρεμένων τους Θεών

  Το κοινό δεν μπορεί να καταλάβει ότι είναι οι ίδιοι που πριν κάτι χρόνια μας απομόνωσαν

  Όταν ήμασταν ακόμα παιδιά και μας θεωρούσαν περίεργους

  Με τα ηλίθια χλευαστικά τους σχόλια

  Μας ανάγκασαν να βουλιάξουμε στην μοναξιά και στο περιθώριο

  Μέχρι που τελικά βρήκαμε την αποδοχή και την ζεστασιά στο τσίρκο

  Τώρα στο κοινό είναι οι ίδιοι γαμημένοι καριόληδες

  Που είναι ανίκανοι να δουν την θλίψη του παλιάτσου μας

  Πίσω από το μουτζουρωμένο χαμόγελο του

  Ποιο κοινό ανησυχεί λοιπόν?''

Ύστερα από όλη αυτήν την έκρηξη της

Εγώ απλά ανήμπορος έμεινα να την κοιτάζω

Μην γνωρίζοντας το τι πρέπει να πω ή να κάνω

Μην ξέροντας πως θα έπρεπε να αντιδράσω

Πρώτη μου φορά την έβλεπα κατά αυτόν τον τρόπο

Το κοινό ξαφνικά άρχισε να γιουχάρει

Δεν ξέρω αν μπορούσε να μας ακούσει ακριβώς ή απλά γιούχαραν για την χρονοκαθυστέρηση

Και αυτό ήταν το λιγότερο που με απασχολούσε εκείνη την στιγμή

Και ενώ την έβλεπα πως είχε κάπως ηρεμήσει μετά το ξέσπασμα της

Θεώρησα πως θα ήταν σωστό να κάνω κάποια κίνηση για να της δείξω ότι καταλάβαινα

Και ας μην καταλάβαινα

Οπότε την έπιασα διστακτικά από το χέρι

Λέγοντας της πως όλα θα πήγαιναν καλά

Τότε εκείνη σήκωσε το βλέμμα της

Με κοίταξε και μου χαμογέλασε

(αυτό το χαμόγελο μου θύμισε την πρώτη φορά που την γνώρισα)

Λέγοντας μου:

''Χαίρομαι ειλικρινά που είσαι εσύ αυτός που είναι απόψε δίπλα μου

 Ξέρεις.. Από την στιγμή που ξύπνησα σήμερα το πρωί σκέφτομαι

 Υπάρχει άραγε ποιο ποιητικό τέλος για έναν καλλιτέχνη

 Απτό να τον σκοτώσει η ίδια του η τέχνη?''

Και ενώ προσπαθούσα να επεξεργαστώ αυτό που μόλις μου είπε

Εκείνη

Ξαφνικά έσκυψε

Ψιθυρίζοντας στο συρματόσχοινο ''Σε ευχαριστώ που δεν με πρόδωσες ποτέ''

Σηκώνετε

Κοιτάει το κοινό κάνοντας μια τελευταία υπόκλιση

Με κοιτάει

Κάνει ένα βήμα στο πλάι     

Και πέφτει

Έτσι απλά

Όπως γλιστράει ένα μολύβι απ’ το χέρι σου και προσγειώνεται στο πάτωμα

Απλά έπεσε...

Κάτω επικράτησε πανικός

Όλοι σηκώθηκαν σοκαρισμένοι

Χάος και κραυγές

Εγώ παγωμένος

Ο ήχος της πτώση είχε προσπεράσει απ’ το σώμα μου

Και ήταν τόσο δυνατός που με κοκάλωσε

Για τα επόμενα λεπτά δεν κουνήθηκα

Απλά κοιτούσα το κενό όσο όλοι κοίταγαν εμένα

Εκεί

Ψηλά πάνω στην μέση του συρματόσχοινου

Ακίνητος και σιωπηλός

Μόνο για μια στιγμή σήκωσα το κεφάλι μου

Κοίταξα γύρω μου

Και όλα μου φάνηκαν τόσο αποκρουστικά

Μίσησα το τσίρκο

Το τσίρκο μόλις μου είχε στερήσει ότι αγαπούσα

Και τότε είναι πως νομίζω πως την κατάλαβα

Σε αυτόν τον κόσμο όλα είναι θέαμα λοιπόν

Οπότε τώρα εσύ

Το μόνο που έχεις να κάνεις

Είναι να επιλέξεις ποιόν ρόλο θέλεις να παίξεις

Αρκεί να μην αφήσεις αυτούς να επιλέξουν για εσένα...