34. Sunject - Μεταξένιο χαλί

23 Ιανουαρίου

Χρονολογία άγνωστη

Αυτός καπνίζει ήρεμα κοιτώντας την θέα από το παράθυρο του

Αυτή κάθεται από πίσω του κοιτώντας την αντανάκλαση του από το τζάμι του παραθύρου

Αυτός: Που στο διάολο πήγε το φεγγάρι απόψε;

Αυτή: Κρύφτηκε,πάντα αυτό δεν κάνει;

Αυτός: Πφφ..Δεν περίμενα να σε ξαναδώ,πέρασε καιρός.

Πως μπήκες εδώ μέσα;

Αυτή: Η γειτόνισσα σου μου άνοιξε, ξέρεις ανησυχεί, μου είπε ότι έχει μέρες να σε δει,

φαίνεται πολύ καλή γυναίκα

Αυτός: Η γειτόνισσα μου είναι μια μικροαστική υποκρίτρια,κάθε πρωί όταν θα με ακούσει να κλείνω  την εξώπορτα θα βγει να μου πει την πρώτη καλημέρα με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο που έχει

Τι γίνεται τα βράδια όταν με πιάνουν οι κρίσεις μου όμως...είμαι σίγουρος ότι ακούει τις κραυγές μου, και ας κάνει ότι δεν ακούει .Δεν την είδα ποτέ να ενδιαφέρεται ή έστω να με ρωτήσει αν όλα είναι καλά

Αυτή: Μπορεί να μην θέλει να φανεί αδιάκριτη

Αυτός: Μπα, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αντλεί κάποιου είδους ικανοποίηση από την κατάσταση μου,όπως και να χει δεν την αδικώ. Φαντάζομαι κάθε άσχημη συνθήκη μπορεί να φανεί κάπως αστεία αν δεν την κοιτάς από την οπτική του θύματος. Εξάλλου στην σημερινή εποχή τα πάντα είναι και ένα θέαμα,σωστά;

Αυτή: .........

Αυτός: Τί έπαθες;

Αυτή: Τίποτα, απλά είχα ξεχάσει το πόσο με φοβίζουν οι συλλογισμοί σου

Οι συνεδρίες πως πάνε; Τις συνεχίζεις ακόμα;

Αυτός: Ναι! Το ίδιο.. ξέρεις.. απλά τώρα μου φαίνονται πιο χρονοβόρες.Το προηγούμενο μήνα  σκεφτόμουν να τις διακόψω οριστικά έτσι και αλλιώς δεν βλέπω να με βοηθάνε κάπου

Αυτή: Και τι σε έκανε να αλλάξεις γνώμη;

Αυτός: Εν τέλει η ψυχολόγος μου μου είπε ότι μάζευε λεφτά για το δώρο γενεθλίων του γιου της,

ένα ταξίδι στην Ντίσνεϋλαντ .Πλέον έχουμε αποκτήσει μια πολύ καλή επαγγελματική σχέση              μεταξύ γιατρού και ασθενή οπότε θα ήταν πολύ αντιεπαγγελματικό εκ μέρους μου να                          διακόψω τις συνεδρίες αυτή την χρονική περίοδο που έχει ανάγκη τα λεφτά μου

Σκατά, με συγχωρείς,πολυλογώ τόση ώρα και δεν σε ρώτησα εσύ τι κάνεις

Αυτή: Δεν πειράζει,πάντα μου άρεσε να σε ακούω

Αυτός: Όχι πειράζει,τα σκοτάδια με έχουν κάνει πολύ κοινωνικά αδέξιο,το βλέπω

Αυτή: Κάποτε συνήθιζες να μου έλεγες ότι τα σκοτάδια έχουν και αυτά την γοητεία τους

Αυτός: Τα σκοτάδια μόνο όταν σου πρώτο εμφανίζονται φαντάζουν κάπως γοητευτικά,

μετά όλο αυτό γίνεται αβάσταχτα κρύο

Αυτή: Και αν είναι τόσο χάλια γιατί δεν κάνεις κάτι να αλλάξει την κατάσταση;

Αυτός: Έλα τώρα μην το κάνεις αυτό..

Αυτή: Γιατί; Όχι πες μου τι χειρότερο θα μπορούσες να πάθεις από το να συνεχίζεις να υποφέρεις;

Αυτός: Κάνεις πολλαπλές λάθος ερωτήσεις.. μου θύμησες μια ιστορία..σου είχα πει ποτέ για

εκείνο το μεσήλικο ζευγάρι που έμεναν στο πάνω όροφο;

Αυτή: Δεν νομίζω

Αυτός: Τους θυμάμαι αμυδρά,ήταν και οι δύο πρόσφατοι συνταξιούχοι κάπου στα 60 φεύγα,μόλις      είχαν βγει στην σύνταξη.Του άντρα μόνη του ευχαρίστηση ήταν το καφενείο που πήγαινε τα πρωινά,και το να κάθεται τα απογεύματα με τις ώρες να κοιτάει τις ειδήσεις από το καναπέ του σαλονιού του,όπως κάθε άντρας στην ηλικία του εδώ που τα λέμε σωστά;

Αυτή: Σωστά

Αυτός: Τώρα όσον αφορά την γυναίκα του είχε αποκτήσει ένα χόμπι,έκανε συλλογή από αντίκες και  γραφικά έπιπλα.τα επιδείκνυε με ζήλο στους άλλους ενοίκους. πιο πολύ καμάρωνε για ένα

πανάκριβο μεταξένιο χαλί που είχε αγοράσει στην Κωνσταντινούπολη σε ένα της ταξίδι.

Και ενώ και οι δύο τους είχαν φωλιάσει για τα καλά στην ασφάλεια που τους είχε                                δημιουργήσει η ρουτίνα τους,ένα από εκείνα τα απογεύματα η γυναίκα του καθώς επέστρεφε              από τα ψώνια της ανοίγει την  πόρτα και τι αντικρίζει;

 Αυτή: Τι;

Αυτός: Τον άντρα της με κομμένες φλέβες μπροστά από την τηλεόραση, ενώ το αίμα του  είχε δημιουργήσει  μια μικρή λίμνη πάνω από το μεταξένιο χαλί της.

Και τώρα γίνεται το πιο περίεργο

Τότε εκείνη σε κατάσταση αμόκ τρέχοντας μαζεύει το χαλί ,το πάει στην μπανιέρα και                        αρχίζει να τρίβει το αίμα κλαίγοντας υστερικά όσο ο άντρας της αργοπέθαινε στο σαλόνι.

Ξέρεις τι είναι το περίεργο με αυτήν την ιστορία;

Νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος παραλληλισμός κάπου ανάμεσα στην ανοιχτή                            τηλεόραση και στο μεταξένιο χαλί. αλλά δεν το έχω βρει ακόμα

Αυτή: Αυτή που βρίσκεται τώρα;

Αυτός: Από ότι μου είχε πει η γειτόνισσα μου την έκλεισαν σε ψυχιατρικό ίδρυμα αλλά ποιος ξέρει.

Η ιστορία πως σου φάνηκε;

Αυτή: Σίγουρα απρόσμενη..Μου θύμισε τις ιστορίες που συνήθιζες να γράφεις

Αλήθεια με το γράψιμο πως πάει;

Αυτός: Το έχω σταματήσει,εδώ και σχεδόν ένα χρόνο δεν έχω γράψει τίποτα

   

Αυτή: Τι; Πως και έτσι; Τι έγινε;

Αυτός: Απλά άρχιζα να σκάβω πολύ βαθιά..ξέρεις..φοβήθηκα το τι θα έβρισκα,είχε αρχίσει να            γίνεται πολύ ψυχοφθόρο

Αυτή: Καταλαβαίνω,καμιά φορά το να κοιτάς βαθιά μέσα σου είναι πολύ τρομακτικό

Αυτός: Εσύ; Γράφεις ακόμα ποιήματα?

Αυτή: Που και που..Τώρα καθώς ερχόμουν ήθελα να αποφύγω να μου πιάσει την κουβέντα ο ταρίφας και έγραφα για να κάνω ότι είμαι απασχολημένη

Αυτός: χαχα ώστε έτσι

Αυτή: Θέλεις να στο διαβάσω; Να μου πεις πως σου φαίνεται;

Αυτός: Θα μου άρεσε πολύ

Αυτή: Ωραία,ελπίζω να μην το μισήσεις και αυτό

Αυτός: Δεν μισώ τα ποιήματα σου, τον τρόπο που επιλέγεις να τα τελειώνεις μισώ

Αυτή: Λοιπόν....

Δεν υπάρχει πίσω πόρτα που να σε οδηγεί στην χώρα των θαυμάτων,μα μην φοβάσαι

Κάθε παραμύθι είναι καταδικασμένο να τελειώνει με αίσιο τέλος οπότε μην φοβάσαι

Αυτό το τέλος δημιουργήθηκε για εμάς,σε παρακαλώ μην φοβάσαι

Ο θάνατος είναι και αυτός μια κατάσταση και εμείς ανέκαθεν ήμασταν παρατηρητές του

Αυτός είναι ο ρόλος μας ως ποιητές γι αυτό σου λέω μην φοβάσαι

Εσύ θέλω να μου υποσχεθείς ότι δεν θα φοβηθείς και εγώ σου υπόσχομαι ότι κάποτε θα πλάσω          για εμάς την δικιά μας χώρα των θαυμάτων

Τότε...Όταν θα έχει έρθει εκείνη η ημέρα

Τότε που θα αντικρίσουμε το τέλος μας δικαιωμένοι

Τότε που οι Θεοί τους δεν θα μας έχουν πλέον ανάγκη και θα αρχίζουν να αυτοκαταστρέφονται      από μόνοι τους

Τότε που η μέρα θα κυλάει ανάποδα,

Τότε που όλα τα αισθήματα μας θα εκφράζονται μονάχα με τις κόρες  των ματιών μας και οι              λέξεις θα αρχίσουν να αποκτάνε τελείως διαφορετικό νόημα από αυτό που τους είχαν δώσει οι  πρόγονοί μας

Οι ποιητές θα σταματήσουν να ακονίζουν πλέον τα μολύβια τους και η μοναξιά τους θα γίνει..

Αυτός: Σταμάτα...

Αυτή: Τι τρέχει;;

Αυτός: Κοίτα..το φεγγάρι ξανά εμφανίστηκε

Αυτή: Μα πάντα αυτό δεν κάνει;