32. Άνευ Φθοράς - Αντί διαλόγου

 Τα παρακάτω δεν είναι ποιήματα αλλά σκέψεις αναμειγμένες με ερωτικές και φιλοσοφικές φρίκες. Τις στιγμές που σκοτώνω τον χρόνο μου αντί να σκοτώσω τις ίδιες τις στιγμές. Από αυτές αντλώ ζωή κι ας οδηγούμαι πολλές φορές σε μία δημιουργική αυτοκαταστροφή. Ισορροπώ πάνω σε αντίρροπα συναισθήματα μέχρι να ολοκληρωθούν στην ολότητα τους και να κάνουν τον κύκλο τους. 3.14 μμ, η ώρα μάζωξης φρικωδιών που με οδηγούν στην Π.αράνοια.

     Καταλήγω σε στενά με στενόμυαλους και δήθεν ελευθεριακούς οι οποίοι ανάθεμα κι αν έχουν την παραμικρή επίγνωση της ελευθερίας που έχουν ή που επιδιώκουν να έχουν. Οι φίλοι μου ψήνονται για πολλά μα καταλήγουν μόνο να καίγονται. Κι εγώ μαζί τους.. Όταν συνδέεις το κάψιμο με την αδράνεια καταλήγεις απλώς να καίγεσαι ενοχικά, νωχελικά με ουσίες χωρίς ουσία. Ψυχροουσίες. Να κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ. Σε κανένα κουπλέ. Σε κανένα γραπτό.

    Αυτό δεν είναι ποίημα. Είναι πράξη. Η τελευταία πράξη πριν διαμελίσω τις λέξεις που δίνουν ελπίδα. Αίτιο: Ελπίδα. Αποτέλεσμα: Αυτοκτονία. Μία οιδιπόδεια σχέση αιτίου-αποτελέσματος. Όταν δένεσαι με δομές είναι αναπόφευκτο να καταλήξεις στην αποδόμηση. Συνηθίζω να σοδομώ κάθε δομή πριν την αποδομήσω. Κάπως έτσι λειτουργούν και οι σχέσεις…οι προσχεδιασμένες σχέσεις κυρίως. Κάπου θα πρέπει να σταματήσω… Μην με παρεξηγείτε απλά είναι που δεν μιλάω πολύ τελευταία και πολεμάω τη μιζέρια που με εγκλωβίζει με αυτόν τον τρόπο. Αλληλεγγύη στα μη και στα δεν πριν γίνουν ένα συμβιβασμένο μηδέν.

    Και για τελευταία φορά τα παρακάτω δεν είναι ποιήματα. Είναι βιασμένα πτώματα που ζουν μέσα στο κενό. Όχι το κενό που νιώθετε και είστε περήφανοι που το νιώθετε. Αλλά το άλλο που δεν μπορεί κανένας να νιώσει διότι ποτέ δεν πραγματοποίησε την ανάλογη πτώση. Αξιζει;

Υ.Γ. ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΞΙΑΚΟ…ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΑΞΙΑΚΟ!