10. Άνευ Φθοράς - Γαμιέται ο χρόνος και η μάνα του (feat Φώντας)

Γράφουμε ποιήματα για να σκοτώνουμε τον χρόνο μας
Αφού δεν μπορούμε ή δεν έχουμε τα αρχίδια να σκοτώσουμε κάτι άλλο
Ήθελα να γράψω το τέλειο ποίημα
αλλά η ζωή μας δεν είναι τέλεια εξάλλου
Ούτε καν βιώσιμη
Είναι ένα μείγμα από –κρατικά- στοιχεία
τα οποία παράγουν το πιο εθιστικό ναρκωτικό
Δεν χρειάζεται και πολύ χημεία για να αναπαραχθεί
Λίγη κοινωνιολογία, λίγη αριθμητική
και λίγη καταστροφολογία…
Ο χρόνος είναι χρήμα, λένε
Χωρίς να αναιρώ την υλιστική μου ιδιότητα
θα πω ότι ο χρόνος είναι ποίημα
σουρεαλιστικό
ενός αυτόχειρα ποιητή
κατά την διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου
και το οποίο περιμένει ακόμα να ολοκληρωθεί
Ο μηδενισμός σου ξεχειλίζει μικροαστικό αυτισμό
κι ενώ προσπαθείς να τον αποβάλλεις
νιώθεις ηθικά ένοχος μπροστά σε αυτήν την έκτρωση
Αρνείσαι την ψυχή
μα μου λες ότι έχεις ψυχολογικά
Ψυχολογικά που βρωμάνε φτηνό αλκοόλ
κακής ποιότητας χόρτο
και κοινωνικό περιθώριο
Δεν έχω όρεξη, ρε συ
Ούτε λεφτά
Δεν έχω όρεξη να βγάλω λεφτά
Ούτε λεφτά για να πραγματοποιήσω τις ορέξεις μου
Οι σκέψεις μου καθορίζουν τις ορέξεις μου
και οι ορέξεις μου καθορίζονται από τις σκέψεις που κάνεις για μένα
Με σκέφτεσαι;
Φτάνει!
Τελείωσε  και η μπύρα
όπως και η υπομονή μου να περιμένω
εσένα
την επερχόμενη επανάσταση
και την μπύρα να τελειώσει

***

Το ταβάνι του δωματίου μένει πάντα ίδιο
ακόμα κι όταν αλλάζει το δωμάτιο
απ’ την απελπισία που σε κοιτάει κατάμματα στις 5πμ
σε ένα ημικατεστραμμένο διαμέρισμα στην Αλεξάνδρας
μέχρι τη φρίκη του σαλονιού του πλοίου
που νομίζει ότι ξέρει που σε πηγαίνει
ενώ απλά ρίχνει ζάρια που κάνουν 20ε
κι αυτά με φοιτητικό πάσο.
Τι θες ρε;
τα χρώματα κοστίζουν και κρατάνε μόνο μερικές ώρες
βρες μια καλύτερη λύση αν μπορείς
όποιος δεν έχει κόψει το αλκοόλ δεν έχει καταλάβει
τη δυσκολία αντιμετώπισης της ζωής όπως είναι
ή όπως δεν είναι.
Μεγάλωσα
Βαρέθηκα
Στον ισπανικό εμφύλιο θα έκανα ότι έλεγε το κόμμα
και θα μάζευα κάλτσες για τους ανώνυμους μηδενιστές
στον ελεύθερο μου χρόνο.
πριν τη νίκη των φασιστικών στρατευμάτων
θα πέρναγα στη Γαλλία
Μασαλλία-Λυόν-Παρίσι
να δω το θάνατο του σουρεαλισμού
(και του Λαφαζάνη)
απ’ τον ψυχρό πόλεμο
όπως βλέπω το θάνατο μας
χωρίς να έχω τη δύναμη
να τον επισπεύσω ή να τον σταματήσω.
Κάποτε  οι επαναστάσεις θα καίνε τα ρολόγια
και τότε θα τρώμε όλοι φαλάφελ για πρωινό
θα χουμε βράδια χωρίς πολιτικές
και ερωτικές απογοητεύσεις
και δεν θα ξανακουστεί ποτέ από κανέναν μας
το «Σιχαίνομαι την ανθρωπότητα».
Αλλά το ρολόι χτυπάει ακόμα,
τα βράδια μου είναι σκατά
και τα πρωινά γεμάτα κορν-φλέιξ
Ίσως να ‘ναι και αυτό ένα κίνητρο να κάνω τίποτα τα μεσημέρια.
Meet me somewhere, would you?